امروز یک ماهه به دانشگاه امدیم این یک ماه خیلی سخت وطاقت فرسا گذشت.یاد اون روز اول که وارد خوابگاه شدم با اقای یغمایان روبه رو شدم گفتم مسئول خوابگاه کیه ؟تو جوابم گفت منم و وقتی فهمید که دانشجوی تازه واردم سریع شروع کرد به گفتن فوانین خوابگاه (سر ساعت 11شب در خوابگاه بسته میشه و...) و کلید اتاق 201 بهم داد اتاق خوبی نبود اولین نفری که این قانون شکست خودم بودم که خود اقای یغمائیان بهم این گفت.

 بعدش رفتم سلف که برای غذا خوردن اومدم ژتون گرفتم ولی هر چه می گشتم سلف پیدا نمی کردم هموینجور که دور خودم می چرخیدم با یکی از بچه های خوابگاه اشنا شدم ولی جالبه که بعد سلام کردن اینها به من با لهجه اصفهانی گفت نمی دونی سلف کجاست ؟خندم گرفته بود عجیب به زور جلوم گرفتم مجور شدیم  برگردیم بریم پیش اقای صادقی بعد ادرس گرفتن رفتیم سلف غذا خوردیم.

باهم دیگه برگشتیم خوابگاه اونم  جدیدالورود  بود رشته بالینی .

شب که شد دو تا از بچه های پسر هم رشته ایم دیدم که اولیش تهرانیه دومی مثل خودم بچه شمال بود حال هر دو شون اصلا خوب نبود اولیش که کیوان بود دومیش هم هادی . هادی وقتی فهمید که من بچه شمالم یکم چهرش شکفته شده بود ولی برای امتحان شروع کرد غلیظ شمالی حرف زدن وقتی جوابش به همون زبون شیرین گلکی دادم خوشحال شد چون دلیل ناراحتیش همون نداشتن یک هم زبون بود. هادی وقتی فهمید که منم هم رشته ای خودشم وهم ورودی خودش کلا  نا راحتی خودش فراموش کرد اما مشکلات کیوان تازه شروع شده بود چون اصلال از حرفامون سر در نمیاورد بعد حرف زدن من هادی مجبور بودیم که براش یه ساعت ترجمه کنیم اونم کم کم عادت کرد الان که کلا گلکی میفهمه و بعضی موقع هم باما گلکی صحبت میکنه .

اما دلیل نگرانی من اینها نبود یکی ازدلیل هاش کم بودن پسر ها در ورودی ما دومیش هم اشنا نبودن با محیط دانشگاهی و سومیش هم ...

.